Kiedy wystawiany jest rachunek?

Celem wystawienia rachunku jest potwierdzenie zawarcia transakcji. Forma regulowana jest ordynacją podatkową.

Rachunek może być wystawiany przez podatników prowadzących działalność gospodarczą – pod warunkiem, że podatnik innymi przepisami prawa nie jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Rachunek wystawiany jest na żądanie odbiorcy towarów lub usług. Powinien być wystawiony w terminie 7 dni (mamy dwa warianty terminu, od kiedy powinno się liczyć):
- jeżeli od sprzedawcy zażądano wystawienia rachunku przed wykonaniem danej usługi bądź sprzedaży towaru - to rachunek należy sporządzić w ciągu 7 dni od dnia wykonania tej usługi lub sprzedaży towaru,
- jeżeli jednak zażądano wystawienia rachunku po wykonaniu usługi lub po sprzedaży towaru, to rachunek należy wystawić w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania. W sytuacji, gdy żądanie takie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usług, to podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku.

Okres przechowywania rachunków wynosi 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym został wystawiony rachunek.

Każdy rachunek powinien posiadać unikalny i kolejny numer oraz:
- dane sprzedawcy/kupującego lub wykonawcy/odbiorcy usługi
- datę wystawienia
- datę sprzedaży
- określenie rodzaju i ilości towarów lub wykonanych usług, a także ich ceny jednostkowe
- ogólną sumę należności, która powinna być wyrażona liczbowo i słownie

Rachunek wystawia się w dwóch egzemplarzach - dla wystawcy i kupującego.

Ulgi i odliczenia dla firm

W trakcie prowadzenia własnej działalności gospodarczej, bądź po prostu osiągając dochody z tytułu umów cywilnoprawnych, przedsiębiorca jest zobowiązany do składania zeznań rocznych z tytułu podatku dochodowego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami Ustawy o PIT, podatnik ma prawo do skorzystania z ulg oraz odliczeń, które pomniejszają kwotę należności przekazywanych organom skarbowym.

Prawo polskie przewiduje dwa odliczeń, a mianowicie:
- od dochodu, które umożliwiają niższą stawkę podatkową,
- od podatku, które zmniejszają kwotę należności.


Możliwość obniżenia należności przysługuje każdemu przedsiębiorcy, ponieważ przewidują to obowiązujące przepisy prawa.

CIEKAWOSTKA!
Spośród dostępnych ulg można wymienić m.in. ulgę prorodzinną, która jest najpopularniejsza wśród podatników, którzy posiadają dzieci.

Obliczając należną kwotę podatku do zapłaty, można skorzystać z odliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne – emerytalne, rentowe, wypadkowe, bądź chorobowe, jak również zmniejszenie w zeznaniu rocznym o kwotę darowizny, które została przekazana na cele religijne, bądź krwiodawstwo.

W jaki sposób przechowywać dokumenty księgowe?

W każdym przedsiębiorstwie szczególną uwagę przykładać powinno się na przechowywanie dokumentów księgowych dzięki którym notowane będą operacje gospodarcze zachodzące w naszej firmie.

Przedsiębiorca ma obowiązek zbierać następujące dokumenty:

• faktury przychodowe i kosztowe,
• inne dokumenty kosztowe, np. dowody zapłaty, wyciągi z kont bankowych, itp.,
• dokumentację kasy fiskalnej, w tym paragony i raporty dobowe,
• dowody wewnętrzne przychodowe i kosztowe,
• deklaracje VAT (np. VAT-7 – opisana powyżej),
• rejestry VAT zakupów i sprzedaży,
• ewidencję środków trwałych i / lub wyposażenia,
• ewidencję przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówkę),
• oświadczenia (np. o przeniesieniu środka trwałego do majątku prywatnego). 

Dokumenty te trzeba przechowywać przez 5 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym zostały wystawione. Część dokumentów można przechowywać w formie elektronicznej np. faktury.

Przechowywanie dokumentów księgowych powinno odbyć się tak, żeby w trakcie możliwej kontroli organów skarbowych dostęp do nich był swobodny. Zarówno dokumenty kosztowe, jak i sprzedażowe powinny być przechowywane w porządku chronologicznym i ponumerowane zgodnie z KPiR, a także starannie zabezpieczone przed ewentualnym zgubieniem lub zniszczeniem.

Kara umowna

Kara umowna stanowi zryczałtowane odszkodowanie za nienależyte wykonanie umownego zobowiązania niepieniężnego.

W kwestii tego rodzaju kary istotne jest określenie jej wartości pieniężnej. Obowiązkiem stron jest wcześniejsze ustalenie wysokości kary na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika.

Celem zastosowania kary jest rekompensata negatywnych skutków wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

Nienależyte wykonanie zobowiązania obejmuje zachowanie terminu, miejsca oraz sposobu, a także jakość świadczenia.

 W przypadku braku ustaleń między stronami obowiązek zapłaty kary umownej i jej wysokość nie będą uzależnione od szkody majątkowej wierzyciela. Na pokrzywdzonym spoczywać będzie jedynie obowiązek wykazania przesłanek istnienia możliwości naliczenia kary umownej.

Zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się z zakresem odpowiedzialności dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Dłużnik może zwolnić